Pogarda

Autor: Rafał Predko
Gdy już umrą ideały
razem z wiarą w puste słowa
Uwolnimy moc pogardy
by móc wierzyć w coś od nowa

Ona będzie nam orężem
w chwili smutku i zwątpienia
Łzą goryczy ozdobionym
Bezlitosnym, bez sumienia

Ona krzykiem przeraźliwym
wnet rozpruje ciszy ścianę
i przemieni w szlam cuchnący
wszystkie słowa zakłamane 

A tym, z których ust płynęły
Sprawiedliwość krwi utoczy
Cieszmy się więc każdą chwilą
parząc im z pogardą w oczy

Komentarze

Prześlij komentarz

Dzięki za komentarz

Popularne posty z tego bloga

Cyniczny niszczyciel światów

Autor: Rafał Predko
Obudziłem swe demony, które kiedyś okiełznałem Uwolniłem te potwory, niech rozpieprzą wszechświat cały Miłosierdzie przeminęło, jak przemija każda chwila Ckliwy lament, puste oczy i herezji wielka siła Otworzyłem klatkę bestiom, co w cynizmie wychowane wiernie służyć mi przysięgły, jam jest ich jedynym panem Rozpędzone w dzikiej furii zniszczą wszystko na swej drodze      Na pohybel pięknu świata, chwała cierniom i pożodze 
Czytaj więcej

Tajemnica mglistej łąki

Autor: Rafał Predko
Na spowitej przez mgłę łące którą licho trzyma w pieczy Snuje się posępnym krokiem półwyraźny cień człowieczy Głowa jego pochylona duszy udręczonej brzemię Po co przyszedł? Dokąd zmierza? Czy to ludzkie jest istnienie? Wtem wędrowiec zwolnił kroku, uniósł pochyloną głowę cicho szepnął coś pod nosem po czym ruszył w moją stronę Im był bliżej, tym wyraźniej słychać było jego słowa lecz nie znalem ich znaczenia ...recytował wciąż od nowa Dziwny bełkot, dźwięk piskliwy, skrzekot, syki, zawodzenia Wszytko się zlewało w jedność w jego pieśni zatracenia I choć chciałem wtedy uciec bo strach mnie przeszywał srogi To nie mogłem się poruszyć w miejscu tkwiły moje nogi Ciało zwarte w niepokoju trzęsło się tak bez pamięci Patrząc na to co nadchodzi zaciskałem tylko pięści Oczy jego wyłupiaste pozbawione były powiek podszedł do mnie w dłonie klasnął ale nie, to nie był człowiek Lecz przemówił ludzkim głosem zrobił to ten jeden raz "Odejdź stąd śmiertel
Czytaj więcej

Cyrk dziwadeł

Autor: Rafał Predko
Kto jest gotów na groteskę? Słychać już orkiestry brzmienie Ja rozsiadłem się wygodnie Zaczynajmy przedstawienie Jako pierwszy dziś wieczorem Wprost z krainy bezsilności wykręcony przybył pokrak bez sumienia i godności Słowem bawi swym, żonglując fałszywymi półprawdami ku uciesze ślepej tłuszczy, co nagradza go brawami Patrząc prosto w moje oczy, to co słyszeć pragnę mówi A ja bawię się cudownie, gdy on w słowach swych się gubi I też słucham i też klaszczę i z uśmiechem kiwam głową Lecz naprawdę, to nie wierzę w ani jedno jego słowo Ale oto drodzy Państwo właśnie stanął na arenie drugi z "cudów" tego świata Jego talent to pragnienie Złotych monet pożądanie za ich blask swą oddał duszę Teraz kupić chce was wszystkich lecz ja sprzedać się nie skuszę Znów więc usta me w uśmiechu ironicznym wykrzywione Chyba dość już tych atrakcji lepiej pójdę w swoją stronę I wyszedłem z tego cyrku sam, bo tłum j
Czytaj więcej