Pieśń anioła pomsty srogiej

Autor: Rafał Predko
Gdy usłyszysz tę melodię
i jej zawodzące dźwięki
Wiedz, że zbliża się pożoga
czas cierpienia i udręki

Oto anioł pomsty srogiej
z mieczem poszczerbionym w dłoni
swe nadejście pieśnią jawi
Nic cię teraz nie obroni

Jego skrzydła rozpostarte
płoną gniewu majestatem
Oczy puste, mgłą osnute
Witaj się ze swoim katem

Proś o łaskę, wybawienie
błagaj w trwodze na kolanach
Rób, co możesz lub, co zechcesz...
i tak nie dożyjesz rana

Bo na duszę twą plugawą
i na splugawione myśli
gdzieś w otchłani nicość czeka
Pieśń ucichła, czas się ziścił

Komentarze

Prześlij komentarz

Dzięki za komentarz

Popularne posty z tego bloga

Czarny kwiat

Autor: Rafał Predko
Przenikliwej ciszy skowyt echem niesie się do gwiazd oto w blasku czarnych świateł dziś obnażam swoją twarz Pozbawiona złudnej maski z mrokiem nocy się jednoczy Jeśli tylko chcesz ją ujrzeć, to na chwilę zamknij oczy Odrzuć wszystko, co pełzało beznamiętnie w Twojej głowie Wykrocz poza progi zmysłów, a ja bajkę Ci opowiem O nadziei, o marzeniach, które w utraconym raju krwawą łzą spłynęły w ziemię... snuj się bajko, baju, baju Łza ta była zaś początkiem, odmieniła martwy świat Bo na zgliszczach spopielonych wyrósł potem czarny kwiat Szczęście temu, kto go znajdzie na swej drodze, lecz niech zważa Pamiętając, że w tym życiu nic dwa razy się nie zdarza
Czytaj więcej

Nie dla ciebie

Autor: Rafał Predko
Nie dla ciebie moje słowa Nie dla ciebie dzisiaj piszę Miałem milczeć, milczę zatem Uszanujmy naszą ciszę Niech trwa sobie tak zwyczajnie aż po widmo czasu granic  Jestem tym, kim zawsze byłem Czemu już mnie nie masz za nic? Po co słów ci mych potrzeba, gdy za oknem chłodem wieje? Po cóż wołasz, skamlesz, prosisz? Lepiej zabij tę nadzieję Bo to światło, które niosę Mrok rozegnać umie srogi A kto nie chciał mego światła Dziś niech zejdzie z mojej drogi
Czytaj więcej

Tajemnica mglistej łąki

Autor: Rafał Predko
Na spowitej przez mgłę łące którą licho trzyma w pieczy Snuje się posępnym krokiem półwyraźny cień człowieczy Głowa jego pochylona duszy udręczonej brzemię Po co przyszedł? Dokąd zmierza? Czy to ludzkie jest istnienie? Wtem wędrowiec zwolnił kroku, uniósł pochyloną głowę cicho szepnął coś pod nosem po czym ruszył w moją stronę Im był bliżej, tym wyraźniej słychać było jego słowa lecz nie znalem ich znaczenia ...recytował wciąż od nowa Dziwny bełkot, dźwięk piskliwy, skrzekot, syki, zawodzenia Wszytko się zlewało w jedność w jego pieśni zatracenia I choć chciałem wtedy uciec bo strach mnie przeszywał srogi To nie mogłem się poruszyć w miejscu tkwiły moje nogi Ciało zwarte w niepokoju trzęsło się tak bez pamięci Patrząc na to co nadchodzi zaciskałem tylko pięści Oczy jego wyłupiaste pozbawione były powiek podszedł do mnie w dłonie klasnął ale nie, to nie był człowiek Lecz przemówił ludzkim głosem zrobił to ten jeden raz "Odejdź stąd śmiertel...
Czytaj więcej