Tajemnica mglistej łąki

Na spowitej przez mgłę łące
którą licho trzyma w pieczy
Snuje się posępnym krokiem
półwyraźny cień człowieczy

Głowa jego pochylona
duszy udręczonej brzemię
Po co przyszedł? Dokąd zmierza?
Czy to ludzkie jest istnienie?

Wtem wędrowiec zwolnił kroku,
uniósł pochyloną głowę
cicho szepnął coś pod nosem
po czym ruszył w moją stronę

Im był bliżej, tym wyraźniej
słychać było jego słowa
lecz nie znalem ich znaczenia
...recytował wciąż od nowa

Dziwny bełkot, dźwięk piskliwy,
skrzekot, syki, zawodzenia
Wszytko się zlewało w jedność
w jego pieśni zatracenia

I choć chciałem wtedy uciec
bo strach mnie przeszywał srogi
To nie mogłem się poruszyć
w miejscu tkwiły moje nogi

Ciało zwarte w niepokoju
trzęsło się tak bez pamięci
Patrząc na to co nadchodzi
zaciskałem tylko pięści

Oczy jego wyłupiaste
pozbawione były powiek
podszedł do mnie w dłonie klasnął
ale nie, to nie był człowiek

Lecz przemówił ludzkim głosem
zrobił to ten jeden raz
"Odejdź stąd śmiertelna duszo
bo to jeszcze nie twój czas"

Po czym zniknął niespodzianie...
gdy to mówię, wiem, że słucha
Tam na łące mgłą osnutej
napotkała mnie kostucha